Historie.
Laten we nu eens echt bij het begin beginnen, want ik weet zeker dat ik met het paardenvirus geboren ben. Jaren lang hadden we een seizoenkaart van de Beekse Bergen en toen ging het mis. Je kon daar op een pony rijden.
Zonder zadel, alleen een beugel om je aan vast te houden. Mijn ouders dachten na een paar rondjes weer door te gaan naar een andere attractie, niet dus. Voortaan gingen we eerst naar de andere attracties want zodra ik de pony's gezien had ging ik er ( letterlijk )niet meer voor sluitingstijd van het park vanaf.
Ook alle kermissen waar je kon pony-rijden waren favoriet. En uiteraard bleef het daarbij ook niet bij 1 rondje. Dit hobbelde zo enkele jaren door totdat er een meisje bij mij in de klas kwam die thuis een manege had. Ik nodigde haar uit voor mijn verjaardagsfeestje en weet je wat ik kreeg: een gratis paardrijles. Mijn ouders dachten toen al na over welke gevolgen die gratis rit zou kunnen krijgen. En inderdaad het bleef niet bij die ene les. Jarenlang fietste ik door weer en wind naar de manege om een uurtje te kunnen paardrijden.
Ieder jaar rond de tijd dat ik jarig was werd mij gevraagd wat ik voor mijn verjaardag wilden hebben, natuurlijk wilden ik niets anders dan een eigen paard. Mijn ouders gaven steevast als antwoord, bij een eigen huisnummer krijg jij van ons een paard. En daar kon ik het mee doen. Via onze buurman kregen mijn ouders te horen dat de kinderen van zijn zoon gingen stoppen met paardrijden en hij had een pony staan die gereden mocht worden. Soms ging ik wel 3x op een dag ernaar toe. Neptune heette hij, was al 18 jaar oud, maar qua conditie leek hij soms wel een 3-jarige. Ook mocht ik met hem bij de pony club. 2x in de week gaan oefenen en dan op zondag met de hele club in een grote vrachtwagen op concours. Van 's morgens 7 tot 's avonds 7 was je in touw, de sfeer was altijd top. Alle pony's stonden aan een lang touw en 's middags samen broodjes eten in de tent. Springen, dressuur en afdelingsdressuur en daarna de parade. Mijn vader had helemaal geen idee van grote volte, gebroken lijn of slangen volte maar uiteindelijk was het zo dat hij iedere zondag trouw naast de ring mijn proefjes aan het voorlezen was. Volgens mij is alleen dank je wel zeggen hiervoor niet genoeg, aangezien we regen, sneeuw, hagel en wind hebben getrotseerd hiervoor. Als je 18 wordt ga je over naar de rijvereniging, maar ja zonder paard valt dat niet mee. Via een vriendin op de pony club kreeg ik een paard aangeboden, Omar, een plaatje om te zien, helaas heeft hij niet oud mogen worden, door spat kon hij het rijden niet volhouden en is hij ingeslapen. Toen kwam ik weer terug op mijn vertrouwde stekkie, de eigenaar van Neptune had inmiddels een veulen dat bereden mocht worden, dus ik kon weer aan de slag.
En op een gegeven moment ga je op stap en kom je jongens tegen, maar ja, ik had wel een missie,
het moest een boer zijn of in ieder geval iemand met grond voor mijn paard. En dat viel niet mee. Totdat ik Antonie tegen kwam, alleen had ik niet meteen de indruk dat hij een "boer" zou zijn. Na een aantal weken daten werd ik bij hem thuis uitgenodigd. En wat bleek: Hij had grond en niet zo'n beetje ook, met 10 ha moest het wel lukken. Hij noemde zich geen boer, maar agrarisch ondernemer. Helaas was Antonie zelf in eerste instantie wat minder enthousiast over mijn paardendroom, want " die beesten lopen heel de wei kapot". Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en toen puntje bij paaltje kwam was het zo dat hij als eerst een paard kocht. Deze hebben we laten insemineren met Nourejev, maar helaas kreeg de merrie in de 4e maand van de dracht heftige koliek en is ze daaraan overleden. Gaandeweg de relatie kregen we plannen om te gaan samenwonen, en met goedkeuring van Antonie, kon ik eindelijk op zoek naar mijn eigen paard. En die vond ik al vrij snel in Spoordonk.Tiffany W heette ze een 4-jarige merrie van Inspekteur, net zadel mak. Na een poos zelf te hebben gestunt met Tif ben ik lid geworden van de rijvereniging in Nijnsel. Thuis werd er een buiten bak aangelegd want er moest getraind worden, al kostten dat toch wat meer praatwerk want er moest een stukje grasland voor worden ingeleverd.
Antonie zag de mogelijkheid om in plaats van 1 paardenstal te vullen de hele "koeienstal" met paardenstallen te vullen. 7 stallen werden er gebouwd in 2005 en deze kwamen vrij
snel vol te staan. Inmiddels was Antonie er ook wel achter dat de weilanden wat meer te lijden hadden dan vooraf vermeld. Dus gingen de schapen naar de andere kant van de weg en werden de weilanden wat groter. Omdat het weer in Nederland soms nogal te wensen over laat wilden we graag een accommodatie om de paarden door te kunnen trainen. Plannen werden gemaakt en eind 2008 konden we aan de bouw beginnen. Deze stal was begin 2009 klaar en voorzien van stallen en een binnen rijbak.
Inmiddels had ik veel last gekregen van rugklachten en ging het rijden niet meer goed hierdoor. Dan ga je op zoek naar andere mogelijkheden, en dat werd de fokkerij. Onze eerste
fok merrie werd Mera, deze was op dat moment drachtig van L 'Esprit ( Lupicor )
Maar helaas na enkele dagen, vermoedelijk door stress, verloor ze haar veulen. De cyclus van Tif liep ongeveer gelijk met die van Mera, dus waarom niet, Tif werd geïnsemineerd met Andretti ( Special D ). En zowaar beide merries bleken drachtig. Hiermee werd dus het begin gezet van onze kleinschalige fokkerij. Het jaar erop werd Mera geïnsemineerd met de hengst Arezzo VDL, dit merrie-veulen
werd op 3 jarige leeftijd voorl. keur in Veghel. Tif bleek niet de beste moeder voor haar veulen, moest er niet veel van weten, dus voor haar bleef het bij 1 veulen. In 2013 kwam Sinanta het merrieteam versterken.
Eind 2015 kwam Happy Time onze nieuwe fokmerrie.